အဖိုးအိုတစ်ယောက်ရဲ့ ပေးစာ
သို့.. လူလေး
အဖိုး .. အသက် ၁၆ နှစ်မှာ ကိုယ်ဘာလုပ်လုပ် သူများတွေ ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုထင်လိမ့်မလဲ လို့တွေးပြီး စိုးရိမ်ခဲ့တယ်။
အသက် ၄၀ ရောက်တော့ သူများဘယ်လိုထင်ထင် တောက်ဂရုမစိုက် တော့ဘူး လို့တွေးတယ်။
အသက် ၆၀ လဲ ကျော်ရော ဘယ်သူကမှ ဘယ်လို မှ မထင်ဘူး၊ အားလုံး ကိုယ့်ဘ၀ နဲ့ကိုယ် ဆိုတာ နားလည်လာတယ်။
သူများ တွေ ဘယ်လို ထင်လိမ့်မလဲ လို့တွေးပြီး မလုပ်ခဲ့တဲ့ အရာတွေအတွက် နောင်တတွေပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။
နောင်တ ဆိုတာ ကိုယ်လုပ်ခဲ့လို့ကျရှူံးတာ ထက် ၊
မလုပ်လိုက်လို့ရတဲ့ နောင်တ က ခံရခက်ဆုံးပဲ ..တဲ့ ။
သူများတွေ ငါ့ ကိုဘယ်လို ထင်လိမ့်မလဲ လို့ စိုးရိမ်မနေနဲ့ .. ကိုယ့်လုပ်စရာရှိတာ ကိုယ်လုပ်။
ကိုယ့်အိမ့်မက်ကို ဆက်အကောင်အထည်ဖော်။
ကိုယ့်ဘ၀ ကို ကိုယ်ဆက်ကြိုးစား။
ကိုယ့်မိသားစု ကို ကိုယ်ဂရုစိုက်။
ကိုယ့်ယုံကြည်မှု ကို ကိုယ်ဆက်လျောက်။
အောင်မြင်တဲ့အရာတွေရှိမယ်၊ ကျရှုံးတဲ့အရာတွေရှိမယ်။
အောင်မြင်မှုကနေ အသီးအပွင့်တွေရမယ်၊
ကျရှုံးမှုကနေ သင်ခန်းစာတွေရမယ်။
ဘာမှ မလုပ်ရင် နောင်တတွေပဲ ရလိမ့်မယ် ..လူလေး။
ဘ၀ ဆိုတာ တိုတိုလေး၊ အချိန်တွေအများကြီးမရှိဘူး။
သူများတွေ ဘယ်လိုထင်လိမ့်မလဲ ဆိုတာတွေးပြီး နောင်တ တွေနဲ့မကျန်ခဲ့စေနဲ့။
လုပ်စရာရှိတာ .. ဆက်လုပ် ..လူလေး။
ပုံ/ အဖိုးအိုတစ်ယောက်
